Net als de mens heeft een ui vele laagjes. De omgeving kan directer op de buitenste laag inwerken en binnenin zit een harde kern, de bron van nieuw leven. De bol/mens krijgt met de tijd een schil(d) tegen de invloeden van de buitenwereld. Hard en scherp kan ze zijn, maar ook zo lekker zacht en voedzaam. Laatste term geldt voor zover ik weet alleen voor de ui, ik heb geen kannibalen ervaring.

Ik denk in beelden: De kern van de mens visualiseer ik soms als een klein kampvuur. Je hebt tijden dat je vlamt, dat het vuur oplaait. En tijden dat het meer een klein waakvlammetje is.
In je binnenste heb je, net als de ui, reserves bewaard voor dit soort tijden.
Vanbinnen in jezelf draag je ondertussen de bron van nieuw leven.
Als de tijd daar is geef je hem/haar alles mee wat ze nodig heeft. Op naar de volgende generatie.
Pootuitjes?