Wie is er nooit geprikt door een brandnetel? Als je een brandnetel beetpakt krijg je gemeen jeukende blaren. Dat komt doordat de brandnetel een soort kleine injectienaaldjes op de onderkant van de bladeren heeft zitten. Daarin zit een vloeistof die onder andere de stofjes acelyl, choline en histamine bevat. Bij druk lozen de naaldjes hun venijnige inhoud op onze huid. Dat geeft het pijnlijke, branderige gevoel en blaren.

Uitrukken, die brandnetels en wegwerpen, denk je dan. En zo doen we dat dan ook op onze tuinen. De naam van deze lelijkerd verwijst al naar deze vervelende eigenschap: “Urtica” komt van het Latijnse “ik brand”. En het Nederlandse woord “netel” verwijst naar het woordje “naald”.

Brandnetels vindt je bijna overal op aarde. De Grieken kenden hem al in 500 voor Christus en voor die tijd kwam hij al voor in Siberië. Romeinse soldaten hebben de plant ooit rond de jaartelling meegenomen naar Europa om zich tegen de kou te wapenen. Ze stampten hem fijn, mengden hem met olie en smeerden zich ermee in. Er zit histamine in de plant en dat opent de bloedvaten. Bij de Germanen was het een heilige plant en gewijd aan de oorlog- en dondergod Donar. Bliksem, donder en oorlog, dat past wel bij de brandnetel!

De brandnetel houdt van rijke grond waar nitraat en fosfaat in voorkomt. Hoe meer mest hoe liever. Op plekken waar hij overvloedig groeit, is de grond dus heel rijk. Maar soms ook vervuild, want de brandnetel doet daar niet moeilijk over. En lastig dat ie is om te verwijderen! Niet alleen heeft hij overal wortelstokken maar hij zaait zich uit dat het een lieve lust is. Die brandnetel zouden we met wortel en tak (als hij die had) moeten uitroeien. Maar is de brandnetel alleen maar een slechterik? Net als bij mensen heeft hij ook heel goede eigenschappen. Daar ga ik het over hebben in deel 2. Tot over een paar dagen! (Dit stukje is geschreven door mijn lieve moeder Sophia Botermans)