Ik hoop dat ik altijd gefascineerd zal blijven door de wereld waarin we leven en hoe we dat doen. Altijd deels open zal blijven, niet altijd zo efficiënt, maar wel een mensen mens. Deze nazomer, als ik dan even de weg kwijt was, ontmoedigd dacht dat wij mensen de wereld kapot maakten, ging ik op de grond zitten bij de oregano en komkommerkuid en kijken hoe de vele insecten druk heen en weer vlogen. Al die kleine vliegers die drukke leventjes leiden, en ik heb er niks mee te maken en hoef er niks aan te doen, niets aan te veranderen. Jij als ikje doet er eigenlijk helemaal niks toe op dat moment. Klinkt eng en heftig, maar als je naar binnen kijkt en voelt, merk je dat dat juist veel ruimte en mogelijkheden geeft in je hoofd. De prestatie en red de wereld druk valt weg! Ja je mag er zijn en bent onderdeel van deze prachtige wereld, maar op dat moment kan het voor het grote plaatje de wereld geen mallemoer schelen wat je doet. Ontnuchterend niet? We zijn zo graag belangrijk en nodig. Soms is het ook heerlijk om er even niet toe te doen.
Als variatie op de insecten snelweg tussen de kruiden had ik laatst weer een half uurtje kipkijken. Ik ga dan achter in de tuin zitten en kijken hoe ze scharrelen. Hoe ze hun kippen leventjes leven met hun eigen kippenproblemen. Hier speelt geen wereldproblematiek. Wel: effe kijken, heeft Catootje nu weer in die hoek een dikke worm gevonden? Alarm! Die rotkat komt er aan. He, een tweebener, valt er nog wat graan te smikkelen? Ah, een berg groenvoer! Een druk graan pikkende kip heeft niet door dat haar zusters naar de andere kant van de struikjes zijn gewandeld. Even in paniek, verdwaald kijkt ze in het rond maar dan hoort ze haar zussen kletsen en trekt ze snel met klapperende vleugels een sprintje door de tuin, al klagend tokkend dat ze haar zomaar hebben achtergelaten. Er is lokaal weer wereldvrede.