Het voelt echt als knagen want mijn knipmes komt niet door de vuistdikke stam heen. Ik heb al weken verlekkerd naar die dikke enorme bloem gekeken maar de zonnebloem is meer dan twee meter hoog en was dus buiten mijn bereik. Nu is hij echter uitgebloeid en wil ik hem hebben voordat de vogels hem oppeuzelen. Langzaam graaft het mes zich een weg door de stevige stam. Zouden houthakkers hetzelfde gevoel hebben van blijde verwachting en een beetje vrees voor dat moment dat de stam zich gewonnen geeft en omvalt? Het is een machtig moment; met een kraakje en een zucht stort hij ter aarde! Nu is het hek van de dam. Ik gun het mezelf om de grote kop eraf te knippen en op de bank op mijn gemakje alle bloemhoofdjes eraf te pulken. Even gaat nog door mijn hoofd de slappe smoes dat het straks rommel scheelt op de vensterbank maar dat is onzin.