Mijn fietstocht naar de tuin is zo rijk aan kleuren. Ik loop de deur uit en daar staat een warrige plantenbak, het hoekje om beginnen de wilde struiken, enkele tientallen meters verder dragen de perken bij de scholen bij aan de kleurenpracht. Ik fiets enkele honderden meters en kom langs de Middeleeuwse boerderij met jonge lammeren. Ze willen niet stil staan voor een foto, zou ik ook niet doen als ik hun was. Ik gooi mijn arme fiets in de fietsenstalling en loop expres over het grasveld met de bloeiende dovenetel in plaats van over het pad.

Even kijken bij de overgeplaatste kamille, opkomende rabarber en dan de zaligheid. Onkruid wieden! Dit is voor mij het beste “hoofd op standby” knopje ooit gevonden! Ik had het tuinieren een paar dagen uitgesteld, weet niet waarom. Ik ben een tuinverslaafde en werd al een beetje ongedurig zoals een paard wat te lang op stal heeft gestaan. Gelukkig is er altijd wel iets te pulken en te wroeten in mijn tuin. Ik raak even weer gespannen want ik heb maar een uurtje voordat ik mijn lief heb beloofd frietjes te halen! Wacht even, morgen werk ik thuis, aan eigen bedrijfje en kan ik dus best even naar de tuin! De spanning glijd van mijn schouders af, langs mijn benen de grond in.