Net als de mens heeft een ui vele laagjes. De omgeving kan directer op de buitenste laag inwerken en binnenin zit een harde kern, de bron van nieuw leven. De bol/mens krijgt met de tijd een schil(d) tegen de invloeden van de buitenwereld. Hard en scherp kan ze zijn, maar ook zo lekker zacht en voedzaam. Laatste term geldt voor zover ik weet alleen voor de ui, ik heb geen kannibalen ervaring.

Ik denk in beelden: De kern van de mens visualiseer ik soms als een klein kampvuur. Je hebt tijden dat je vlamt, dat het vuur oplaait. En tijden dat het meer een klein waakvlammetje is.
In je binnenste heb je, net als de ui, reserves bewaard voor dit soort tijden.
Vanbinnen in jezelf draag je ondertussen de bron van nieuw leven.
Als de tijd daar is geef je hem/haar alles mee wat ze nodig heeft. Op naar de volgende generatie.
Pootuitjes?

Ach wat ben ik blij met dit kruid! De echte mentha piperita, oftewel pepermunt! Het komt wel eens voor dat ik iets teveel lekkers (eeh, lees suiker en vet) heb gegeten en/of oke, gewoon teveel chocolade een bepaalde tijd van de maand. Mijn buik gaat dan soms in staking, op slot. Helaas werkt cacao namelijk stoppend, net als banaan. Als een groep eensgezinde fabriekswerkers tijdens cao onderhandelingen gaan ze bij mij vanbinnen staken. Het rommelt en kletst maar werken ho maar. Twee koppen stevige pepermunt thee van net gedroogd kruid does it! Als de sterke mannelijke uitsmijter van de lokale stamkroeg die je beter te vriend kan houden zet het de fabriekswerkers weer snel tot actie aan. Niet lullen maar poetsen. En hoppa! Binnen half uurtje staan ze weer braaf aan de vertering lopende band. Thanks, jongens!