Zo waren ze eerst, nu liggen ze te rusten op tafel. Joep neemt er waarschijnlijk een mee naar de klas voor de kleuters. Ligt hij eerst in de vensterbank op de “herfsttafel” totdat de zaadjes te los gaan zitten en het te aanlokkelijk wordt om op te peuzelen. Dat deden wij thuis tenminste vaak, een heerlijk pulk werkje. Vaak kregen de vogels er ook veel van. Nu neem ik er ook mee naar de stoere kippen van mijn moeder, godenspijs vinden ze het, dol kakelden wordt het verslonden en gesloopt! Mijn krielkipjes snappen het minder goed. Kijken er wat naar, verdwaald pikje, maar hat kan ze niet zo boeien. Meer voor mij.
Enkele dagen later is de ene zonnebloem netjes aan het drogen op de vensterbank en de andere binnen enkele uren gesloopt door 29 enthousiaste kleuters van 4 en 5 jaar. Ach. Dat deed ik dus ook en ik heb genoeg dus niet miepen. Het is net als een korstje op een wondje waar je weet dat je niet aan moet krabben toch, of kiespijn waar je toch telkens met je tong even aan moet voelen! 
En ja hoor, de duiven vonden mijn mais rijp en begonnen het op te eten. Er kwamen al snel torren en ander vliegend spul ook van genieten. De aangevreten kolven, een stuk of 4, mogen ze houden. Resterende 26 kolven snel geoogst en vanavond heerlijk van gegeten!
